- Richt je werk in, wiede wiede naar je eigen zin! -
Ik zit op een terras en neem net een slok cappuccino wanneer mijn aandacht wordt getrokken naar een gesprek tussen 2 vrouwen die zoals ik al snel begreep over hun werk ging. Met verbazing hoorde ik het verhaal aan.
De vrouwen begonnen aan hun middaglunch. "Ik heb precies een half uur om te lunchen, dus nog 10 minuten en dan stap ik op de fiets naar mijn volgende cliënt", zei de vrouw die tot nu toe nog weinig had gesproken. "Ik begrijp dat dit een lastige situatie voor je is. Voel jij je nog wel veilig in je team tegenwoordig", ondertussen een hap nemend van haar broodje gezond. "Nee", zei de roodharige vrouw. "Al een tijd niet meer. "Sinds wij 2 jaar in een reorganisatie zitten en er doorlopend allerlei veranderingen doorgevoerd worden verdwijnt de teamspirit steeds meer en lijkt het ook wel of er een soort van tweedeling gaande is".
Kritiek geven
"Een aantal mensen zijn zo te zien in goed contact met mijn leidinggevende maar zijn het ook vaak met haar eens". "Ik begrijp niet dat mijn collega's zo makkelijk meegaan in al deze veranderingen zonder af en toe een kritische kanttekening te plaatsen". "Bepaalde doorgevoerde veranderingen verdienen in mijn ogen geen schoonheidsprijs". "Ik zie steeds meer mensen aan de onderkant van de samenleving het niet meer redden". Ik weet dat ik kritisch kan zijn maar sinds wanneer is dat een reden om mij dan te negeren. Of verbeeld ik mij dat. Moet ik gaan twijfelen aan mezelf of gaan solliciteren naar een andere baan? Ik ben 57. Wie neemt mij nu nog aan. Het lijkt alsof de regelgeving, bezuinigingen, vervaging van normen en waarden steeds meer de overhand neemt". De andere vrouw zucht. Ze staat langzaam op en zegt, "Ik moet gaan". "Ja", zegt de roodharige met een lichte glimlach op haar gezicht. "Fijn dat je even naar mij hebt geluisterd". Beide vrouwen vertrekken en ineens is het stil.
Pippi komt langs
Er duikt een beeld voor mij op waarin een roodharig meisje met 2 dikke vlechten een bezem pakt. Ze haalt deze door de ruimte, pakt daarna een emmer met sop en spettert lekker met het water in het rond. Ze zingt en danst en weigert om zich druk te maken over al die moeizame discussies over wat nu wel werkt of niet en wie nu wel of niet gelijk heeft. Zij weet wat ze wil. Wiede Wiede Wiet, ze zingt haar eigen lied. Ik moet lachen om mezelf. Het voelt wel bevrijdend dit beeld.
Niet bang zijn
Mag je nog kritiek hebben of moet je niet zeuren, meepraten en gewoon je werk doen. Hoe zouden we nu weer met plezier aan het werk kunnen gaan. Wat heb je nou eigenlijk nodig om je veilig in je team te voelen. Hier is niet zomaar een antwoord op te geven maar moed, je kwetsbaar durven opstellen, een emmer met sop en je nek durven uitsteken kan een begin zijn. Maar tja, niet iedereen durft dat zomaar. Angst speelt vaak een rol. Voor ontslag, pesterijen of er niet meer bij horen. Maar wat heb je dan nodig om je weer vitaal en prettig in je werk te voelen? Er zijn en komen steeds meer werknemers en werkgevers die het anders willen. De dialoog aangaan met hun personeel, voorzieningen treffen ten gunste van de werknemers. Er is moed en beweging voor nodig om ze te ontmoeten, maar ze zijn er. De Pippies! Mag je nog kritisch zijn op je werk? Ik vind van wel. Kritisch zijn betekent namelijk niets anders dan vragen stellen, iets in beweging zetten en niet zomaar iets aannemen. Een onderzoekende houding zet de deur open naar nieuwe mogelijkheden. Beweging! Ik sta op, loop verder en denk: "Pippi Langkous is overtuigend, onweerstaanbaar en ontroerend". Wees niet bang en richt je werk in Wiede Wiede naar je eigen zin.